ကိုဗစ္ တိုက္ပြဲတြင္ ကြၽန္ေတာ္ စစ္မ်က္ႏွာ သုံးခုတြင္ ရင္ဆိုင္ဘူးသည္။ ရွမ္းျပည္သီေပါ ကရင္ျပည္နယ္ျမဝတီ ႏွင့္ ရန္ကုန္ေဆး႐ုံႀကီးတို႔ျဖစ္သည္။ တစ္ႏွစ္နီးပါး မရွိတရွိ ကာလတြင္ အနားမယူပဲ ေတာင့္ခံခဲ့သည္။ တစ္ေနရာက ေနာက္တစ္ေနရာသို႔ေျပာင္းလွ်င္ပင္ ခ်က္ခ်င္းေအာ္ဒါထြက္ ခ်က္ခ်င္းေရာက္ေအာင္သြားခဲ့သည္။
အကာအကြယ္ မ်ား သတိႀကီးႀကီးထားကာ ဝတ္ဆင္ေနထိုင္ခဲ့သည္။ ရန္ကုန္တြင္ ေန႔ေန႔ ညည အလုပ္ဆက္တိုက္လုပ္တုန္းက ကိုဗစ္ကူးသြားႏိုင္ေျခရွိသည္ မ်ားသည္ဟု စိုးရိမ္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ကူးစက္ျခင္းမခံခဲ့ရ။ level 2 PPE အၿမဲ ဝတ္ဆင္ထားတတ္ေသာေၾကာင့္ ပိုးမႊားမ်ား ကပ္ၿငိမရ ျဖစ္ေနပုံရသည္။
ရန္ကုန္ကေန ျမဝတီျပန္ေရာက္လာသည္။ စိတ္ေလ်ာ့လိုက္သည္။ လူနာႏွင့္ထိေတြ႕မႈ မရွိသေလာက္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ level 2 PPEမဝတ္ျဖစ္ေတာ့။ ဆက္တိုက္ပင္ပန္းေနေသာေၾကာင့္ ကိုယ္ခံစြမ္းအားလည္း က်သည္ထင္သည္။ ငဗစ္သည္ ကြၽန္ေတာ့္ကို အလစ္တိုက္ခဲ့ေလၿပီ။
ရန္ကုန္တြင္ အတူတြဲခဲ့ေသာ သား ေမာင္သက္တို႔ တြင္ ပိုးမေတြ႕ပဲ ျမဝတီ တြင္ ကြၽန္ေတာ္ရန္ကုန္ေရာက္ေနစဥ္တြင္ ဒိုင္ခံေျဖရွင္းေပးေနေသာ သားေမာင္မ်ိဳး ႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္ တို႔ (၂)ဦး ပိုးေတြ႕လူနာမ်ား ျဖစ္ကာ စတင္ေဆးကုသမႈခံယူရေတာ့မည္။
ကြၽန္ေတာ္ကႂကြက္သားေတြ ေညာင္း လာသည္ ဒါေၾကာင့္ တို႔ဖတ္ယူလိုက္သည္။ ေမာင္မ်ိဳးကလည္း ရင္ဘတ္ေတြနာ ေနသည္ဆိုသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ညီအကို ပိုးေတြ႕ေလၿပီ။ က်န္တစ္႐ုံးလုံး တစ္ေဆး႐ုံလုံး လြတ္ၾကသည္။ ထိေတြ႕ခဲ့သူမ်ား ေနာက္သုံးရက္ၾကာလွ်င္ထပ္စစ္မည္။ အားလုံးေဘးကင္းၾကပါေစး။
အလုပ္မ်ား လုပ္လက္စတြင္ ေဘးထြက္ေနရ၍ အားနာလွသည္။ တစ္ေန႔ျဖစ္ႏိုင္သည္ဟု ေတြးကာ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားေသာ္လည္း နဖူးေတြ႕ဒူးေတြ႕ဆိုေသာအခါ အိပ္မေပ်ာ္ေတာ့ ဘုရားစာေတြလည္း မ႐ြတ္ျဖစ္ေတာ့ ေခါင္းထဲတြင္လည္း အေတြးေတြ မရွိေတာ့ အားလုံးဟာလာဟင္းလင္းျပင္ျဖစ္ကုန္သည္။
ဆီးခ်ိဳ ေသြးတိုး ရင္ၾကပ္ တို႔ေၾကာင့္ အားလုံးက စိတ္ပူၾကသည္။ လက္ရွိေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က ပူေနသည္လား ထူေနသည္လား မသိေတာ့။ အနားမယူခ်င္ေသာသူ အနားယူရေတာ့မည္။ တတ္ႏိုင္သမွ် စိတ္ကို စုစည္းရင္း ကိုယ္ထဲထိ က်ဴးေက်ာ္လာႏိုင္ခဲ့ေသာ ငဗစ္ကို တြန္းလွန္ ရေပဦးမည္။
မျမည္းစမ္းရေသးေသာ ပဌာန္း က်မ္း ျမန္မာျပန္စာအုပ္မ်ားကို ေလ့လာျဖစ္မည္လား မသိေပ။ ေလ့လာဖတ္ရႈမႈအသိသာရွိ၍ အေလ့အက်င့္မရွိေသာ သမာဓိမတည္ေသာ သတိသည္ အလြန္ပင္ပ်ံ႕လြင့္တတ္ေပသည္။ ႀကိဳးစားရေပဦးမည္။
အေဝးကပူေနရေသာ ယဥ္ေလး ခန္႔ညားေလးႏွင့္ ခ်စ္ေသာ မိသားစု မိတ္ေဆြမ်ားကို အားနာရပါသည္
