ဘုရားကို ဘာေၾကာင့္ရွိခိုးရသလဲ” ဗုဒၶဘာသာဝင္တိုင္း မျဖစ္မေန သိထားသင့္တာမို႔ မွ်ေဝလိုက္ရပါတယ္

ဘုရားကို ဘာေၾကာင့္ရွိခိုးရသလဲ” ဗုဒၶဘာသာဝင္တိုင္း မျဖစ္မေန သိထားသင့္တာမို႔ မွ်ေဝလိုက္ရပါတယ္

ဘုရားရွင္ဟာ မိမိဆႏၵအေလ်ာက္ ဘုရားျဖစ္ ေအာင္ က်င့္တယ္ ။ ဘုရားျဖစ္ၿပီးေနာက္ ပရိနိဗၺာန္ျပဳ သြားၿပီး ျဖစ္တယ္ ။ ဒီအတြက္ အျခားသူေတြက ဘာရွိခိုးဦးခ်ေနစရာ လိုသလဲလို႔ က်ဥ္းေျမာင္းတဲ့ အျမင္နဲ႔ ေတြးေခၚ ေျပာဆိုတတ္ၾကပါတယ္ ။ ရွိခိုးဦးခ်သင့္တဲ့ အေၾကာင္းေတြက အမ်ားႀကီးပါ ။ ဒီထဲက အမ်ားနားလည္တဲ့ အေၾကာင္းတစ္ခုကို ေျပာရရင္ အႏႈိင္းမဲ့ ေက်းဇူးရွင္ ျဖစ္လို႔ပါပဲ ။

ဘုရားရွင္ရဲ႕ ေက်းဇူး တရားေတြဟာ သတၱဝါေတြအေပၚ ေျပာမကုန္ေအာင္ ႀကီးမားမ်ားျပားလြန္းပါတယ္ ။ ဘုရားတစ္ဆူရဲ႕ ရွိခိုးဦးခ် ထိုက္တဲ့ ဂုဏ္ေတာ္ ၊ ေက်းဇူးေတာ္ေတြကို အျခားဘုရား တစ္ဆူက တစ္သက္လုံး ေဟာေတာ္မူေပမဲ့ ကုန္ႏိုင္ဖြယ္ မရွိဘူးလို႔က်မ္းဂန္ေတြမွာ ျပဆိုထားပါတယ္ ။ ေက်းဇူးတရားကို အပိုင္းသုံးပိုင္းခြဲၿပီး ေျပာခ်င္ပါတယ္ ။ လက္ရွိဘဝတစ္ပိုင္း ၊ တမလြန္သံသရာ တစ္ပိုင္းႏွင့္ ဘဝလြတ္ေျမာက္ေရးတစ္ပိုင္းပါ ။

လက္ရွိဘဝအေနႏွင့္ – ဒါက ေကာင္းတဲ့အျပဳအမူ ၊ အေျပာအဆို ၊ အႀကံ အစည္ (ကုသိုလ္တရား) ၊ ဒါက မေကာင္းတဲ့အျပဳအမူ ၊ အေျပာအဆို ၊ အႀကံအစည္ (အကုသိုလ္တရား) လို႔ကုသိုလ္ ၊ အကုသိုလ္တို႔ရဲ႕ ကြဲျပားျခားနားခ်က္ေတြ ။ ဒါက ကုသိုလ္ရဲ႕ အက်ိဳး ၊ ဒါက အကုသိုလ္ရဲ႕ အျပစ္လို႔ ကုသိုလ္ ၊ အကုသိုလ္ရဲ႕ အက်ိဳးအျပစ္ေတြ ။

ကုသိုလ္ ၊ အကုသိုလ္ အားေလ်ာ္စြာ သတၱဝါေတြ က်င္လည္ရတဲ့ ေအာက္ဆုံး အဝီစိ ၊ အထက္ ဘဝဂ္တိုင္ေအာင္ ဘုံဘဝေတြ ။ ဒါေတြကို ဘုရားရွင္ ေဟာျပေတာ္မူလို႔ သတၱဝါေတြ သိၾကရတာ ျဖစ္ပါတယ္ ။ အခ်ိဳ႕က ဒီအေၾကာင္းအရာေတြကို မိဘဘိုးဘြား ၊ ဆရာသမားေတြ ေျပာျပလို႔ သိရတာပါလို႔ ေစာဒကတက္ ႏိုင္ပါတယ္ ။

တကယ္ေတာ့ မိဘဘိုးဘြား ဆရာသမား ေတြဟာ ကိုယ္တိုင္ ထိုးထြင္းသိလို႔ ေျပာႏိုင္ၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး ။ ဘုရားရွင္ ေဟာေျပာၫႊန္ျပမႈေၾကာင့္ သိၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္ ။

ဘုရားရွင္ဆီက တစ္ဆင့္သိရလို႔ ေျပာျပႏိုင္ ၊ ဆုံးမႏိုင္ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္ ။ ဒါေတြကိုသိေတာ့ ဘယ္လို အက်ိဳးရွိသလဲလို႔ ေမးစရာရွိပါတယ္ ။ အကုသိုလ္ကိုသိ ၊ အကုသိုလ္အျပစ္ကို ျမင္ေတာ့ အကုသိုလ္လုပ္ရမွာ ေၾကာက္တတ္လာပါတယ္ ။

အကုသိုလ္အျပစ္ကို ခံယူရမွာေၾကာက္လို႔ အကုသိုလ္ ဆိုရင္ ေရွာင္ၾကဥ္လာတတ္ပါတယ္ ။ ကုသိုလ္ကိုသိ ၊ ကုသိုလ္အက်ိဳးကိုျမင္ေတာ့ ကုသိုလ္ေရးမွာ ထႂကြႏိုးၾကား လာတတ္ပါတယ္ ။ ကုသိုလ္ အက်ိဳးကို ခံယူရမွာသိလို႔ ကုသိုလ္ေရးကို ရွာေဖြ လုပ္တတ္လာပါတယ္ ။အကုသိုလ္မႈကို ေရွာင္ၾကဥ္တာေၾကာင့္ မ်က္ေမွာက္ ဘဝမွာ မိမိ ၊ သူတစ္ပါး ကိုယ္ဆင္းရဲ စိတ္ဆင္းရဲ အမ်ိဳးမ်ိဳး မွ လြတ္ကင္းရပါတယ္ ။ ေဘးအမ်ိဳးမ်ိဳး ၊ ရန္အမ်ိဳးမ်ိဳးမွ လြတ္ကင္းရပါတယ္ ။

ကုသိုလ္မႈကို ျပဳလုပ္တာေၾကာင့္ ေလာကီ ၊ ေလာကုတ္ၱရာ ေကာင္းက်ိဳး အမ်ိဳးမ်ိဳးကို ခံစားရ ပါတယ္ ။ ဒီအက်ိဳးတရားေတြဟာ ဘုရားရွင္ ေဟာေျပာ ၫႊန္ျပမႈကို အေၾကာင္းခံၿပီး လက္ရွိဘဝမွာ ခံစားၾကရတဲ့ အက်ိဳးတရားေတြ ျဖစ္ပါတယ္ ။ တမလြန္အေနႏွင့္ ေျပာရရင္ –မိဘဘိုးဘြားေတြက ေ႐ႊ ၊ ေငြ ၊ စိန္၊ ေက်ာက္ ၊ စတဲ့ ပစၥည္းဥစၥာ အေမြေတြ တစ္သက္လုံး သုံးမကုန္ ျဖဳန္း မကုန္ေအာင္ ေပးႏိုင္တယ္ ထားဦးေတာ့ ၊ ဆရာသမား ေတြက ေလာကအလယ္ တင့္တင့္တယ္တယ္ ေနႏိုင္ ေအာင္ ပညာရပ္ေတြ ဘက္စုံသင္ေပးတယ္ပဲ ထားဦး ေတာ့ ။

ဒါေတြဟာ တစ္ဘ၀ တစ္သက္စာသာ ျဖစ္ပါတယ္ ။ ေနာင္ဘ၀ သံသရာတိုင္ေအာင္ ဒီပစၥည္းဥစၥာ ၊ ဒီအသိ ပညာေတြကို တစ္ခုမွ ယူသြားလို႔ မရပါဘူး ။ ဘုရားရွင္ကေတာ့ ဒီလိုပစၥည္းဥစၥာ ၊ ဒီလိုအသိပညာ ေတြကို သံသရာတေလွ်ာက္ ယူသြားႏိုင္တဲ့ နည္းလမ္း ေတြကို ၫႊန္ျပေတာ္မူပါတယ္ ။ လိုခ်င္တဲ့ဘ၀ ၊ လိုခ်င္တဲ့ ေကာင္းက်ိဳး အမ်ိဳးမ်ိဳးကို ရယူႏိုင္ဖို႔ နည္းလမ္းေပါင္း မ်ားစြာကို အေသးစိတ္ ၫႊန္ျပေတာ္မူပါတယ္ ။

ဒီၫႊန္ၾကား ခ်က္ေတြအတိုင္း လိုက္နာ က်င့္သုံးၾကသူေတြဟာ ပစၥည္းဥစၥာ ၊ အသိပညာေတြကို သံသရာတေလွ်ာက္ ယူေဆာင္ ႏိုင္ၾကပါတယ္ ။ လိုခ်င္တဲ့ဘ၀ ၊ လိုခ်င္တဲ့အက်ိဳးတရား ေတြကို ရယူႏိုင္ၾကပါတယ္ ။ ဒါေတြဟာ ဘုရားရွင္ ေဟာေဖာ္ၫႊန္ျပမႈကို အေၾကာင္းခံၿပီး သံသရာမွာ ခံစား ၾကရတဲ့ အက်ိဳးတရားေတြ ျဖစ္ပါတယ္ ။

ဘဝလြတ္ေျမာက္ေရးႏွင့္ ေျပာရရင္ သတၱဝါေတြ ဘဝအျပစ္ကို ျမင္ေအာင္ၾကည့္တတ္ဖို႔ ၊ဘ၀ ဝဋ္ဆင္းရဲမွ လြတ္ကင္းေအာင္ က်င့္ႀကံ အားထုတ္တတ္ဖို႔ နည္းလမ္းမ်ားစြာကို ဘုရားရွင္ ၫႊန္ၾကားေတာ္ မူပါတယ္ ။ ဒီနည္းလမ္းေတြအတိုင္း လိုက္နာၾကလို႔ ဘ၀၀ဋ္ဆင္းရဲမွ လြတ္ေျမာက္သြားၾက သူေတြ မေရမတြက္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး ။ လက္ရွိ လိုက္နာ က်င့္ႀကံၾကဆဲလည္း အမ်ားႀကီးပါ ။ ေနာင္လည္း လိုက္နာ က်င့္ႀကံၾကဦးမွာပါ ။

ဒီေတာ့ ယခုဘ၀ ၊ ေနာင္သံသရာႏွင့္ ဘ၀ လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ပါ မိမိအေပၚ ေက်းဇူးအမ်ားဆုံး ပုဂ္ၢိဳလ္ကို ၫႊန္ျပပါဆိုရင္ ဘုရားရွင္ကိုသာ ျပရပါလိမ့္ မယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘုရားရွင္ဟာ သတၱဝါေတြအတြက္ ဘယ္လိုမွ ႏႈိင္းယွဥ္စရာမရွိတဲ့ အႏႈိင္းမဲ့ ေက်းဇူးရွင္ျဖစ္ ပါတယ္။ ဒါက ေက်းဇူးခံပုဂ္ၢိဳလ္ အားလုံးအတြက္ သိမ္းႀကဳံး ေဖာ္ျပျခင္းပါ ။ သာသနာ့ဝန္ထမ္း ရွင္ ရဟန္းေတြအတြက္ကေတာ့ ဘဝရပ္တည္မႈတစ္ခုလုံးဟာ ဘုရားရွင္ကို မွီခိုၾကရတာပါ ။

တစ္ပါးတည္းအေနျဖင့္ ျဖစ္ေစ ၊ အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခု အေနျဖင့္ ျဖစ္ေစ ၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေက်ာင္း အေဆာက္ အအုံ ေနရာထိုင္ခင္း ႀကီးက်ယ္ပါေစ ၊ စားေသာက္ ဖြယ္ရာ ျပည့္စုံပါေစ ၊ အဝတ္အထည္ေပါမ်ားပါေစ ၊ က်န္းမာေရးအတြက္ ေဆးပစၥည္း ျပည့္စုံပါေစ ၊ ဒါေတြ အားလုံးဟာ ဘုရားရွင္ကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ျဖစ္ေပၚလာတာ ျဖစ္ပါတယ္ ။ မိမိတို႔ရဲ႕ အတိတ္ကံ ၊ ပစၥဳပၸန္လုပ္ရပ္ ပါသင့္သေလာက္ပါေပမဲ့ ဘုရားရွင္ကို အမွီျပဳ ျဖစ္ေပၚ လာတာသာ ျဖစ္ပါတယ္ ။

ဒီအေျခအေနကို သတိရေစ ခ်င္လို႔ ပဌမ ေ႐ႊက်င္ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက ““စိန္ နားကပ္ေရာင္ေၾကာင့္ ပါးမွာေျပာင္ တပည့္ေမာင္ တို႔ မေထာင္နဲ႔”” လို႔ အသိေပး ဆုံးမေတာ္မူခဲ့ပါတယ္ ။

နားမွာဆင္ထားတဲ့ စိန္နားကပ္ေရာင္ေၾကာင့္ ပါး ကေလး ျဖဴျဖဴဝင္းဝင္း ျဖစ္ေနတာကို ပါးက စိန္နားကပ္ရဲ႕ ေက်းဇူးကို မျမင္ဘဲ ငါ့ဘာသာ သဘာဝအေလ်ာက္ ျဖဴေဖြးဝင္းအိေနတာပါလို႔ မာနမေထာင္သင့္သလို ၊ သာသနာ့ဝန္ထမ္း ရွင္ရဟန္းေတြလည္း ေနေရး ၊ ဝတ္ေရး ၊ စားေသာက္ေရးစတဲ့ အရာေတြ ျပည့္စုံေပါ မ်ားေနတာ ကိုယ့္အစြမ္းအစထင္ၿပီး မာနမေထာင္မိဖို႔။ ဘုရားရွင္ရဲ႕ ဘုန္းကံေၾကာင့္လို႔ သိဖို႔ ၊ ဘုရားေက်းဇူးကို သတိရဖို႔ ဆုံးမတဲ့စကား ျဖစ္ပါတယ္ ။

အသိပညာပိုင္း ၊ က်င့္ႀကံအားထုတ္ပိုင္းေတြမွာေတာ့ ဘုရားေက်းဇူး ႀကီးမားမႈကို အထူးေျပာစရာ မလိုပါဘူး ။ အားလုံး ဘုရားရွင္ကို မွီခိုအားထားၾကရတာ ျဖစ္ပါတယ္ ။ ဘုရားေက်းဇူးကို အေျခခံၿပီး ဘဝရပ္တည္ ၾကရတာ ျဖစ္ပါတယ္ ။ မိမိႏွင့္တကြ သတၱဝါေတြအေပၚ ဘုရားရွင္ရဲ႕ ဒီေလာက္မ်ားျပားတဲ့ ေက်းဇူးတရားေတြကို အနည္းဆုံး တစြန္းတစ ျမင္တတ္ေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္ပါတယ္ ။

တစြန္းတစ ျမင္တတ္ရင္ပဲ ဘုရားရွင္ကို သတိရတိုင္း ၊ ႐ုပ္ပြားေတာ္ ၊ ေစတီေတာ္မ်ားကို ေတြ႕ျမင္ရတိုင္း ရွိမခိုး ဦးမခ်ဘဲ မေနႏိုင္ ျဖစ္လာမွာပါ ။ ရွိခိုးမ၀ ၊ ဦးခ်မဝျဖစ္ လာမွာပါ ။ ရွိခိုးဦးခ်ေနရတာကို ၾကည္ႏူးမဆုံး ျဖစ္လာမွာပါ ။ တစ္ခ်ိန္တစ္ခါက အခ်ိန္မရလို႔ ျဖစ္ေစ အျခား အေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ျဖစ္ေစ ဘုရားဆီ အာ႐ုံမေရာက္ ဘဲဝတ္ေက်႐ုံ ရွိခိုးတဲ့ အေလ့အထ ရွိေကာင္းရွိႏိုင္ေပမဲ့ မိမိရဲ႕ အႏႈိင္းမဲ့ ေက်းဇူးရွင္အျဖစ္ တစြန္းတစ သိျမင္ လာတဲ့အခါမွာေတာ့ ဝတ္ေက်႐ုံ ရွိခိုးတဲ့အက်င့္ လုံး၀ ေပ်ာက္သြားမွာပါ ။

တစ္စြန္းတစ္စထက္ပိုၿပီး ဘုရား ေက်းဇူးကို သိျမင္လာေလ ပိုၿပီး ရွိခိုးဦးခ်လို႔ မဝေလ ျဖစ္လာမွာပါ ။ ဒီေတာ့ ဘာေၾကာင့္ ရွိခိုးရသလဲဆိုတဲ့ အေမးကို အက်ဥ္းခ်ဳပ္ေျဖရရင္ လက္ရွိဘဝအေရး ၊ ေနာင္သံသရာ အေရးႏွင့္ ဘဝလြတ္ေျမာက္ေရးေတြမွာ ရွင္ေတာ္ဘုရားရဲ႕ ေက်းဇူးတရားေတြဟာ သတၱဝါေတြအေပၚ မ်ားျပား လြန္းပါတယ္ ။ အျခား ဘယ္လူ ၊ ဘယ္နတ္ ၊ ဘယ္ျဗဟၼာ ၊ ဘယ္လိုပုဂ္ၢိဳလ္ရဲ႕ ေက်းဇူးတရားကမွ ဘုရားရွင္ရဲ႕ ေက်းဇူးတရားကို မႏႈိင္းယွဥ္ဝံ့ေအာင္ ဘုရားေက်းဇူး ႀကီးမားလွပါတယ္ ။ ေက်းဇူးတရားႏွင့္ ပတ္သက္လာရင္ ရွင္ေတာ္ဘုရားဟာ သတၱဝါေတြရဲ႕ အႏႈိင္းမဲ့ ေက်းဇူးရွင္ ျဖစ္ပါတယ္ ။

ဒါေၾကာင့္ ဘုရားရွင္ကို ရွိခိုးဦခ် ကန္ေတာ့ ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္ ။ ရွိခိုးတဲ့ အဓိပၸာယ္က ဘာလဲ ၊ ဘယ္လို အခ်က္အလက္ေတြ လိုအပ္ပါသလဲ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလုံးမွာ အေလးအနက္ အျမတ္ တႏိုးထားတဲ့ အစိတ္အပိုင္းကို ျပပါဆိုရင္ ဦးေခါင္းပိုင္း ကို ျပရပါလိမ့္မယ္ ။ ဥပမာအေနျဖင့္ေျပာရရင္ အခ်င္း ခ်င္း ေနာက္ေျပာင္ၾကည္စယ္ၾကရင္း တစ္ေယာက္က အျခားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေျခ ၊ လက္ ၊ ေပါင္ ၊ ခါး စတဲ့ အစိတ္အပိုင္းေတြကို ကိုင္တြယ္ ၊ ထိပါး ၊ ပုတ္ခတ္တဲ့ အခါ ထူးျခားတဲ့ အမူအရာကို မျပတတ္ၾကေပမဲ့ ဦးေခါင္း ကို ထိလာရင္ေတာ့ မႏွစ္သက္တဲ့ အမူအရာကို ျပလာ တတ္ၾကပါတယ္ ။

မႀကိဳက္တဲ့ အမူအရာႏွင့္ ျပန္လည္ တုံ႔ျပန္တတ္ၾကပါတယ္ ။ အသက္ ၊ သိကၡာ ၊ ဂုဏ္ဝါႀကီးသူရဲ႕ ဦးေခါင္းကို ကိုင္တြယ္ ထိပါးတယ္ ဆိုရင္ေတာ့ အင္မတန္ မဖြယ္မရာအလုပ္ ၊ ႐ိုင္းစိုင္းတဲ့ အျပဳအမူ အျဖစ္ မွတ္ယူတတ္ၾကပါတယ္။ဒါက ဘာသေဘာလဲ ဆိုရင္ ဦးေခါင္းဟာ သူသူငါငါအျမတ္တႏိုး တန္ဖိုး ထားတဲ့အရာျဖစ္ေၾကာင္းျပဆိုတာ ျဖစ္ပါတယ္ ။

ဒီေလာက္ အျမတ္တႏိုး တန္ဖိုးထားတဲ့ ဦးေခါင္းကို ၾကမ္းျပင္ ၊ ေျမျပင္ထိေအာင္ ေအာက္သို႔ခ်ၿပီး ရွိခိုး ကန္ေတာ့တယ္ဆိုတာဦးထိပ္မွာ ထားျခင္း ၊ ႐ိုေသ ေလးစားျခင္း ၊ ျမတ္ႏိုးျခင္း ၊ ယုံၾကည္ျခင္းသေဘာကို ျပဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ ျဖစ္ပါတယ္ ။ ဒါတြင္မကပါဘူး ။ သတၱဝါေတြဟာ အတၱမာနကို အလြန္ေရွ႕တန္းတင္တတ္ၾကပါတယ္ ။

အျပဳအမူ, အေျပာ အဆိုကစၿပီး သူတစ္ပါးအေပၚ နည္းနည္းေလး အေပၚစီး က ေျပာရလုပ္ရမွ ေက်နပ္တတ္ၾကပါတယ္ ။ တစ္ဖက္ လူကလည္း ““အတင္စီးခံရတယ္”” လို႔ထင္ျမင္လိုက္တာနဲ႔ ““ငါ့ကို ဘာေကာင္မ်ား ေအာက္ေမ့လဲ”” စသည္ ျဖင့္မာနေထာင္တတ္ၾကပါတယ္ ။ မာနကို ေရွ႕တန္းတင္ၿပီး ျပန္လည္ေျပာဆို ျပဳမူတတ္ၾကပါတယ္ ။ မာနတရားဟာ ခ်ိဳးႏွိမ္ဖို႔ ၊ ပယ္သတ္ဖို႔ ခက္ခဲတဲ့ အရာတစ္ခုပါ ။ အၿပီးတိုင္ပယ္ဖို႔ဆိုတာ ေလာကုတၱရာ မဂ္ႏွင့္မွ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္ ။

မဂ္ေလးမ်ိဳးထဲမွာ ေနာက္ဆုံး မဂ္တရားႏွင့္သာ အၿပီးတိုင္ ဖ်က္ဆီး ပယ္ေဖ်ာက္ႏိုင္ ေလာက္ေအာင္ သတၱဝါေတြရဲ႕ သႏၲာန္မွာ အႀကီးအက်ယ္ အျမစ္တြယ္ေနတဲ့ တရားပါ ။ ရွိခိုးဦးခ်တယ္ဆိုတာ ဒီေလာက္ အျမစ္တြယ္ေနတဲ့ မာနတရားကို အတတ္ႏိုင္ ဆုံး ခ်ိဳးႏွိမ္ေလွ်ာ့ခ်တဲ့ သေဘာကိုျပဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ လည္း ျဖစ္ပါတယ္ ။ ရွိခိုးတဲ့အခါ အဂၤါ ငါးခ်က္ႏွင့္ ျပည့္စုံဖို႔ လိုေၾကာင္း က်န္းဂန္ေတြမွာ ဖြင့္ဆိုၾကပါတယ္ ။

(၁) လက္ဝါးႏွစ္ဖက္ ၊

(၂) ေျခေထာက္ႏွစ္ခု ၊

(၃) တံေတာင္ႏွစ္ခု ၊

(၄) ဒူးႏွစ္ခု ၊

(၅) နဖူး ၊ ဒီငါးခုဟာ ရွိခိုးသူတည္ရာအခင္း ၊ ဒါမွမဟုတ္ ၾကမ္းျပင္ေျမႀကီးမွာ ထိေနရမယ္လို႔ ျပဆိုၾကပါတယ္ ။ ဒီအဂၤါရပ္ ငါးခ်က္ႏွင့္ ျပည့္စုံတဲ့ ရွိခိုးမႈကို ထိျခင္း ငါးပါးႏွင့္ ရွိခိုးမႈလို႔ အေလးအနက္ မိန႔္ဆိုထားၾကပါတယ္ ။ ခုေခတ္မွာေတာ့ ဒီလို စနစ္တက် ရွိခိုးႏိုင္သူကို ျမင္ေတြ႕ရဖို႔ အလြန္ ခဲယဥ္းပါတယ္ ။ ဆရာေကာင္းေတြရဲ႕ အဆုံးအမႏွင့္ ေတြ႕ထိ ေနထိုင္ခဲ့ရသူေတြဆီမွာသာ ေတြ႕ရပါတယ္ ။

အရွင္နႏၵေသနာလကၤာရ

(“ဘာသာေရး အႏွစ္သာရမ်ား(အပိုင္း-၁)” စာအုပ္မွ ထုတ္ႏုတ္ေဖာ္ျပပါသည္။)

credit : အပၸမာဒရသမဂၢဇင္း

UNICODE

ဘုရားကို ဘာကြောင့်ရှိခိုးရသလဲ” ဗုဒ္ဓဘာသာဝင်တိုင်း မဖြစ်မနေ သိထားသင့်တာမို့ မျှဝေလိုက်ရပါတယ်

ဘုရားရှင်ဟာ မိမိဆန္ဒအလျောက် ဘုရားဖြစ် အောင် ကျင့်တယ် ။ ဘုရားဖြစ်ပြီးနောက် ပရိနိဗ္ဗာန်ပြု သွားပြီး ဖြစ်တယ် ။ ဒီအတွက် အခြားသူတွေက ဘာရှိခိုးဦးချနေစရာ လိုသလဲလို့ ကျဉ်းမြောင်းတဲ့ အမြင်နဲ့ တွေးခေါ် ပြောဆိုတတ်ကြပါတယ် ။ ရှိခိုးဦးချသင့်တဲ့ အကြောင်းတွေက အများကြီးပါ ။ ဒီထဲက အများနားလည်တဲ့ အကြောင်းတစ်ခုကို ပြောရရင် အနှိုင်းမဲ့ ကျေးဇူးရှင် ဖြစ်လို့ပါပဲ ။

ဘုရားရှင်ရဲ့ ကျေးဇူး တရားတွေဟာ သတ္တဝါတွေအပေါ် ပြောမကုန်အောင် ကြီးမားများပြားလွန်းပါတယ် ။ ဘုရားတစ်ဆူရဲ့ ရှိခိုးဦးချ ထိုက်တဲ့ ဂုဏ်တော် ၊ ကျေးဇူးတော်တွေကို အခြားဘုရား တစ်ဆူက တစ်သက်လုံး ဟောတော်မူပေမဲ့ ကုန်နိုင်ဖွယ် မရှိဘူးလို့ကျမ်းဂန်တွေမှာ ပြဆိုထားပါတယ် ။ ကျေးဇူးတရားကို အပိုင်းသုံးပိုင်းခွဲပြီး ပြောချင်ပါတယ် ။ လက်ရှိဘဝတစ်ပိုင်း ၊ တမလွန်သံသရာ တစ်ပိုင်းနှင့် ဘဝလွတ်မြောက်ရေးတစ်ပိုင်းပါ ။

လက်ရှိဘဝအနေနှင့် – ဒါက ကောင်းတဲ့အပြုအမူ ၊ အပြောအဆို ၊ အကြံ အစည် (ကုသိုလ်တရား) ၊ ဒါက မကောင်းတဲ့အပြုအမူ ၊ အပြောအဆို ၊ အကြံအစည် (အကုသိုလ်တရား) လို့ကုသိုလ် ၊ အကုသိုလ်တို့ရဲ့ ကွဲပြားခြားနားချက်တွေ ။ ဒါက ကုသိုလ်ရဲ့ အကျိုး ၊ ဒါက အကုသိုလ်ရဲ့ အပြစ်လို့ ကုသိုလ် ၊ အကုသိုလ်ရဲ့ အကျိုးအပြစ်တွေ ။

ကုသိုလ် ၊ အကုသိုလ် အားလျော်စွာ သတ္တဝါတွေ ကျင်လည်ရတဲ့ အောက်ဆုံး အဝီစိ ၊ အထက် ဘဝဂ်တိုင်အောင် ဘုံဘဝတွေ ။ ဒါတွေကို ဘုရားရှင် ဟောပြတော်မူလို့ သတ္တဝါတွေ သိကြရတာ ဖြစ်ပါတယ် ။ အချို့က ဒီအကြောင်းအရာတွေကို မိဘဘိုးဘွား ၊ ဆရာသမားတွေ ပြောပြလို့ သိရတာပါလို့ စောဒကတက် နိုင်ပါတယ် ။

တကယ်တော့ မိဘဘိုးဘွား ဆရာသမား တွေဟာ ကိုယ်တိုင် ထိုးထွင်းသိလို့ ပြောနိုင်ကြတာ မဟုတ်ပါဘူး ။ ဘုရားရှင် ဟောပြောညွှန်ပြမှုကြောင့် သိကြတာ ဖြစ်ပါတယ် ။

ဘုရားရှင်ဆီက တစ်ဆင့်သိရလို့ ပြောပြနိုင် ၊ ဆုံးမနိုင်ကြတာ ဖြစ်ပါတယ် ။ ဒါတွေကိုသိတော့ ဘယ်လို အကျိုးရှိသလဲလို့ မေးစရာရှိပါတယ် ။ အကုသိုလ်ကိုသိ ၊ အကုသိုလ်အပြစ်ကို မြင်တော့ အကုသိုလ်လုပ်ရမှာ ကြောက်တတ်လာပါတယ် ။

အကုသိုလ်အပြစ်ကို ခံယူရမှာကြောက်လို့ အကုသိုလ် ဆိုရင် ရှောင်ကြဉ်လာတတ်ပါတယ် ။ ကုသိုလ်ကိုသိ ၊ ကုသိုလ်အကျိုးကိုမြင်တော့ ကုသိုလ်ရေးမှာ ထကြွနိုးကြား လာတတ်ပါတယ် ။ ကုသိုလ် အကျိုးကို ခံယူရမှာသိလို့ ကုသိုလ်ရေးကို ရှာဖွေ လုပ်တတ်လာပါတယ် ။အကုသိုလ်မှုကို ရှောင်ကြဉ်တာကြောင့် မျက်မှောက် ဘဝမှာ မိမိ ၊ သူတစ်ပါး ကိုယ်ဆင်းရဲ စိတ်ဆင်းရဲ အမျိုးမျိုး မှ လွတ်ကင်းရပါတယ် ။ ဘေးအမျိုးမျိုး ၊ ရန်အမျိုးမျိုးမှ လွတ်ကင်းရပါတယ် ။

ကုသိုလ်မှုကို ပြုလုပ်တာကြောင့် လောကီ ၊ လောကုတ်္တရာ ကောင်းကျိုး အမျိုးမျိုးကို ခံစားရ ပါတယ် ။ ဒီအကျိုးတရားတွေဟာ ဘုရားရှင် ဟောပြော ညွှန်ပြမှုကို အကြောင်းခံပြီး လက်ရှိဘဝမှာ ခံစားကြရတဲ့ အကျိုးတရားတွေ ဖြစ်ပါတယ် ။ တမလွန်အနေနှင့် ပြောရရင် –မိဘဘိုးဘွားတွေက ရွှေ ၊ ငွေ ၊ စိန်၊ ကျောက် ၊ စတဲ့ ပစ္စည်းဥစ္စာ အမွေတွေ တစ်သက်လုံး သုံးမကုန် ဖြုန်း မကုန်အောင် ပေးနိုင်တယ် ထားဦးတော့ ၊ ဆရာသမား တွေက လောကအလယ် တင့်တင့်တယ်တယ် နေနိုင် အောင် ပညာရပ်တွေ ဘက်စုံသင်ပေးတယ်ပဲ ထားဦး တော့ ။

ဒါတွေဟာ တစ်ဘ၀ တစ်သက်စာသာ ဖြစ်ပါတယ် ။ နောင်ဘ၀ သံသရာတိုင်အောင် ဒီပစ္စည်းဥစ္စာ ၊ ဒီအသိ ပညာတွေကို တစ်ခုမှ ယူသွားလို့ မရပါဘူး ။ ဘုရားရှင်ကတော့ ဒီလိုပစ္စည်းဥစ္စာ ၊ ဒီလိုအသိပညာ တွေကို သံသရာတလျှောက် ယူသွားနိုင်တဲ့ နည်းလမ်း တွေကို ညွှန်ပြတော်မူပါတယ် ။ လိုချင်တဲ့ဘ၀ ၊ လိုချင်တဲ့ ကောင်းကျိုး အမျိုးမျိုးကို ရယူနိုင်ဖို့ နည်းလမ်းပေါင်း များစွာကို အသေးစိတ် ညွှန်ပြတော်မူပါတယ် ။

ဒီညွှန်ကြား ချက်တွေအတိုင်း လိုက်နာ ကျင့်သုံးကြသူတွေဟာ ပစ္စည်းဥစ္စာ ၊ အသိပညာတွေကို သံသရာတလျှောက် ယူဆောင် နိုင်ကြပါတယ် ။ လိုချင်တဲ့ဘ၀ ၊ လိုချင်တဲ့အကျိုးတရား တွေကို ရယူနိုင်ကြပါတယ် ။ ဒါတွေဟာ ဘုရားရှင် ဟောဖော်ညွှန်ပြမှုကို အကြောင်းခံပြီး သံသရာမှာ ခံစား ကြရတဲ့ အကျိုးတရားတွေ ဖြစ်ပါတယ် ။

ဘဝလွတ်မြောက်ရေးနှင့် ပြောရရင် သတ္တဝါတွေ ဘဝအပြစ်ကို မြင်အောင်ကြည့်တတ်ဖို့ ၊ဘ၀ ဝဋ်ဆင်းရဲမှ လွတ်ကင်းအောင် ကျင့်ကြံ အားထုတ်တတ်ဖို့ နည်းလမ်းများစွာကို ဘုရားရှင် ညွှန်ကြားတော် မူပါတယ် ။ ဒီနည်းလမ်းတွေအတိုင်း လိုက်နာကြလို့ ဘ၀၀ဋ်ဆင်းရဲမှ လွတ်မြောက်သွားကြ သူတွေ မရေမတွက်နိုင်တော့ပါဘူး ။ လက်ရှိ လိုက်နာ ကျင့်ကြံကြဆဲလည်း အများကြီးပါ ။ နောင်လည်း လိုက်နာ ကျင့်ကြံကြဦးမှာပါ ။

ဒီတော့ ယခုဘ၀ ၊ နောင်သံသရာနှင့် ဘ၀ လွတ်မြောက်ရေးအတွက်ပါ မိမိအပေါ် ကျေးဇူးအများဆုံး ပုဂ်္ဂိုလ်ကို ညွှန်ပြပါဆိုရင် ဘုရားရှင်ကိုသာ ပြရပါလိမ့် မယ်။ ဒါကြောင့် ဘုရားရှင်ဟာ သတ္တဝါတွေအတွက် ဘယ်လိုမှ နှိုင်းယှဉ်စရာမရှိတဲ့ အနှိုင်းမဲ့ ကျေးဇူးရှင်ဖြစ် ပါတယ်။ ဒါက ကျေးဇူးခံပုဂ်္ဂိုလ် အားလုံးအတွက် သိမ်းကြုံး ဖော်ပြခြင်းပါ ။ သာသနာ့ဝန်ထမ်း ရှင် ရဟန်းတွေအတွက်ကတော့ ဘဝရပ်တည်မှုတစ်ခုလုံးဟာ ဘုရားရှင်ကို မှီခိုကြရတာပါ ။

တစ်ပါးတည်းအနေဖြင့် ဖြစ်စေ ၊ အဖွဲ့အစည်းတစ်ခု အနေဖြင့် ဖြစ်စေ ၊ ဘယ်လောက်ပဲ ကျောင်း အဆောက် အအုံ နေရာထိုင်ခင်း ကြီးကျယ်ပါစေ ၊ စားသောက် ဖွယ်ရာ ပြည့်စုံပါစေ ၊ အဝတ်အထည်ပေါများပါစေ ၊ ကျန်းမာရေးအတွက် ဆေးပစ္စည်း ပြည့်စုံပါစေ ၊ ဒါတွေ အားလုံးဟာ ဘုရားရှင်ကို အကြောင်းပြုပြီး ဖြစ်ပေါ်လာတာ ဖြစ်ပါတယ် ။ မိမိတို့ရဲ့ အတိတ်ကံ ၊ ပစ္စုပ္ပန်လုပ်ရပ် ပါသင့်သလောက်ပါပေမဲ့ ဘုရားရှင်ကို အမှီပြု ဖြစ်ပေါ် လာတာသာ ဖြစ်ပါတယ် ။

ဒီအခြေအနေကို သတိရစေ ချင်လို့ ပဌမ ရွှေကျင် ဆရာတော်ဘုရားကြီးက ““စိန် နားကပ်ရောင်ကြောင့် ပါးမှာပြောင် တပည့်မောင် တို့ မထောင်နဲ့”” လို့ အသိပေး ဆုံးမတော်မူခဲ့ပါတယ် ။

နားမှာဆင်ထားတဲ့ စိန်နားကပ်ရောင်ကြောင့် ပါး ကလေး ဖြူဖြူဝင်းဝင်း ဖြစ်နေတာကို ပါးက စိန်နားကပ်ရဲ့ ကျေးဇူးကို မမြင်ဘဲ ငါ့ဘာသာ သဘာဝအလျောက် ဖြူဖွေးဝင်းအိနေတာပါလို့ မာနမထောင်သင့်သလို ၊ သာသနာ့ဝန်ထမ်း ရှင်ရဟန်းတွေလည်း နေရေး ၊ ဝတ်ရေး ၊ စားသောက်ရေးစတဲ့ အရာတွေ ပြည့်စုံပေါ များနေတာ ကိုယ့်အစွမ်းအစထင်ပြီး မာနမထောင်မိဖို့။ ဘုရားရှင်ရဲ့ ဘုန်းကံကြောင့်လို့ သိဖို့ ၊ ဘုရားကျေးဇူးကို သတိရဖို့ ဆုံးမတဲ့စကား ဖြစ်ပါတယ် ။

အသိပညာပိုင်း ၊ ကျင့်ကြံအားထုတ်ပိုင်းတွေမှာတော့ ဘုရားကျေးဇူး ကြီးမားမှုကို အထူးပြောစရာ မလိုပါဘူး ။ အားလုံး ဘုရားရှင်ကို မှီခိုအားထားကြရတာ ဖြစ်ပါတယ် ။ ဘုရားကျေးဇူးကို အခြေခံပြီး ဘဝရပ်တည် ကြရတာ ဖြစ်ပါတယ် ။ မိမိနှင့်တကွ သတ္တဝါတွေအပေါ် ဘုရားရှင်ရဲ့ ဒီလောက်များပြားတဲ့ ကျေးဇူးတရားတွေကို အနည်းဆုံး တစွန်းတစ မြင်တတ်အောင် ကြိုးစားသင့်ပါတယ် ။

တစွန်းတစ မြင်တတ်ရင်ပဲ ဘုရားရှင်ကို သတိရတိုင်း ၊ ရုပ်ပွားတော် ၊ စေတီတော်များကို တွေ့မြင်ရတိုင်း ရှိမခိုး ဦးမချဘဲ မနေနိုင် ဖြစ်လာမှာပါ ။ ရှိခိုးမ၀ ၊ ဦးချမဝဖြစ် လာမှာပါ ။ ရှိခိုးဦးချနေရတာကို ကြည်နူးမဆုံး ဖြစ်လာမှာပါ ။ တစ်ချိန်တစ်ခါက အချိန်မရလို့ ဖြစ်စေ အခြား အကြောင်းတွေကြောင့်ဖြစ်စေ ဘုရားဆီ အာရုံမရောက် ဘဲဝတ်ကျေရုံ ရှိခိုးတဲ့ အလေ့အထ ရှိကောင်းရှိနိုင်ပေမဲ့ မိမိရဲ့ အနှိုင်းမဲ့ ကျေးဇူးရှင်အဖြစ် တစွန်းတစ သိမြင် လာတဲ့အခါမှာတော့ ဝတ်ကျေရုံ ရှိခိုးတဲ့အကျင့် လုံး၀ ပျောက်သွားမှာပါ ။

တစ်စွန်းတစ်စထက်ပိုပြီး ဘုရား ကျေးဇူးကို သိမြင်လာလေ ပိုပြီး ရှိခိုးဦးချလို့ မဝလေ ဖြစ်လာမှာပါ ။ ဒီတော့ ဘာကြောင့် ရှိခိုးရသလဲဆိုတဲ့ အမေးကို အကျဉ်းချုပ်ဖြေရရင် လက်ရှိဘဝအရေး ၊ နောင်သံသရာ အရေးနှင့် ဘဝလွတ်မြောက်ရေးတွေမှာ ရှင်တော်ဘုရားရဲ့ ကျေးဇူးတရားတွေဟာ သတ္တဝါတွေအပေါ် များပြား လွန်းပါတယ် ။ အခြား ဘယ်လူ ၊ ဘယ်နတ် ၊ ဘယ်ဗြဟ္မာ ၊ ဘယ်လိုပုဂ်္ဂိုလ်ရဲ့ ကျေးဇူးတရားကမှ ဘုရားရှင်ရဲ့ ကျေးဇူးတရားကို မနှိုင်းယှဉ်ဝံ့အောင် ဘုရားကျေးဇူး ကြီးမားလှပါတယ် ။ ကျေးဇူးတရားနှင့် ပတ်သက်လာရင် ရှင်တော်ဘုရားဟာ သတ္တဝါတွေရဲ့ အနှိုင်းမဲ့ ကျေးဇူးရှင် ဖြစ်ပါတယ် ။

ဒါကြောင့် ဘုရားရှင်ကို ရှိခိုးဦချ ကန်တော့ ကြတာ ဖြစ်ပါတယ် ။ ရှိခိုးတဲ့ အဓိပ္ပာယ်က ဘာလဲ ၊ ဘယ်လို အချက်အလက်တွေ လိုအပ်ပါသလဲ ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံးမှာ အလေးအနက် အမြတ် တနိုးထားတဲ့ အစိတ်အပိုင်းကို ပြပါဆိုရင် ဦးခေါင်းပိုင်း ကို ပြရပါလိမ့်မယ် ။ ဥပမာအနေဖြင့်ပြောရရင် အချင်း ချင်း နောက်ပြောင်ကြည်စယ်ကြရင်း တစ်ယောက်က အခြားတစ်ယောက်ရဲ့ ခြေ ၊ လက် ၊ ပေါင် ၊ ခါး စတဲ့ အစိတ်အပိုင်းတွေကို ကိုင်တွယ် ၊ ထိပါး ၊ ပုတ်ခတ်တဲ့ အခါ ထူးခြားတဲ့ အမူအရာကို မပြတတ်ကြပေမဲ့ ဦးခေါင်း ကို ထိလာရင်တော့ မနှစ်သက်တဲ့ အမူအရာကို ပြလာ တတ်ကြပါတယ် ။

မကြိုက်တဲ့ အမူအရာနှင့် ပြန်လည် တုံ့ပြန်တတ်ကြပါတယ် ။ အသက် ၊ သိက္ခာ ၊ ဂုဏ်ဝါကြီးသူရဲ့ ဦးခေါင်းကို ကိုင်တွယ် ထိပါးတယ် ဆိုရင်တော့ အင်မတန် မဖွယ်မရာအလုပ် ၊ ရိုင်းစိုင်းတဲ့ အပြုအမူ အဖြစ် မှတ်ယူတတ်ကြပါတယ်။ဒါက ဘာသဘောလဲ ဆိုရင် ဦးခေါင်းဟာ သူသူငါငါအမြတ်တနိုး တန်ဖိုး ထားတဲ့အရာဖြစ်ကြောင်းပြဆိုတာ ဖြစ်ပါတယ် ။

ဒီလောက် အမြတ်တနိုး တန်ဖိုးထားတဲ့ ဦးခေါင်းကို ကြမ်းပြင် ၊ မြေပြင်ထိအောင် အောက်သို့ချပြီး ရှိခိုး ကန်တော့တယ်ဆိုတာဦးထိပ်မှာ ထားခြင်း ၊ ရိုသေ လေးစားခြင်း ၊ မြတ်နိုးခြင်း ၊ ယုံကြည်ခြင်းသဘောကို ပြဆိုတဲ့ အဓိပ္ပာယ် ဖြစ်ပါတယ် ။ ဒါတွင်မကပါဘူး ။ သတ္တဝါတွေဟာ အတ္တမာနကို အလွန်ရှေ့တန်းတင်တတ်ကြပါတယ် ။

အပြုအမူ, အပြော အဆိုကစပြီး သူတစ်ပါးအပေါ် နည်းနည်းလေး အပေါ်စီး က ပြောရလုပ်ရမှ ကျေနပ်တတ်ကြပါတယ် ။ တစ်ဖက် လူကလည်း ““အတင်စီးခံရတယ်”” လို့ထင်မြင်လိုက်တာနဲ့ ““ငါ့ကို ဘာကောင်များ အောက်မေ့လဲ”” စသည် ဖြင့်မာနထောင်တတ်ကြပါတယ် ။ မာနကို ရှေ့တန်းတင်ပြီး ပြန်လည်ပြောဆို ပြုမူတတ်ကြပါတယ် ။ မာနတရားဟာ ချိုးနှိမ်ဖို့ ၊ ပယ်သတ်ဖို့ ခက်ခဲတဲ့ အရာတစ်ခုပါ ။ အပြီးတိုင်ပယ်ဖို့ဆိုတာ လောကုတ္တရာ မဂ်နှင့်မှ ဖြစ်နိုင်ပါတယ် ။

မဂ်လေးမျိုးထဲမှာ နောက်ဆုံး မဂ်တရားနှင့်သာ အပြီးတိုင် ဖျက်ဆီး ပယ်ဖျောက်နိုင် လောက်အောင် သတ္တဝါတွေရဲ့ သန္တာန်မှာ အကြီးအကျယ် အမြစ်တွယ်နေတဲ့ တရားပါ ။ ရှိခိုးဦးချတယ်ဆိုတာ ဒီလောက် အမြစ်တွယ်နေတဲ့ မာနတရားကို အတတ်နိုင် ဆုံး ချိုးနှိမ်လျှော့ချတဲ့ သဘောကိုပြဆိုတဲ့ အဓိပ္ပာယ် လည်း ဖြစ်ပါတယ် ။ ရှိခိုးတဲ့အခါ အင်္ဂါ ငါးချက်နှင့် ပြည့်စုံဖို့ လိုကြောင်း ကျန်းဂန်တွေမှာ ဖွင့်ဆိုကြပါတယ် ။

(၁) လက်ဝါးနှစ်ဖက် ၊

(၂) ခြေထောက်နှစ်ခု ၊

(၃) တံတောင်နှစ်ခု ၊

(၄) ဒူးနှစ်ခု ၊

(၅) နဖူး ၊ ဒီငါးခုဟာ ရှိခိုးသူတည်ရာအခင်း ၊ ဒါမှမဟုတ် ကြမ်းပြင်မြေကြီးမှာ ထိနေရမယ်လို့ ပြဆိုကြပါတယ် ။ ဒီအင်္ဂါရပ် ငါးချက်နှင့် ပြည့်စုံတဲ့ ရှိခိုးမှုကို ထိခြင်း ငါးပါးနှင့် ရှိခိုးမှုလို့ အလေးအနက် မိန့်ဆိုထားကြပါတယ် ။ ခုခေတ်မှာတော့ ဒီလို စနစ်တကျ ရှိခိုးနိုင်သူကို မြင်တွေ့ရဖို့ အလွန် ခဲယဉ်းပါတယ် ။ ဆရာကောင်းတွေရဲ့ အဆုံးအမနှင့် တွေ့ထိ နေထိုင်ခဲ့ရသူတွေဆီမှာသာ တွေ့ရပါတယ် ။

အရှင်နန္ဒသေနာလင်္ကာရ

(“ဘာသာရေး အနှစ်သာရများ(အပိုင်း-၁)” စာအုပ်မှ ထုတ်နုတ်ဖော်ပြပါသည်။)

credit : အပ္ပမာဒရသမဂ္ဂဇင်း